We letten op onze taal, want woorden hebben macht!

Onlangs was er veel te doen rond het taalgebruik in de ouderenzorg. Van kinderachtige betutteling tot weinig respectvolle verkleinwoordjes, het zijn zaken die je in woonzorgcentra regelmatig hoort. Vaak met de beste bedoelingen, maar de negatieve effecten zijn onmiskenbaar.

Woorden hebben namelijk macht. Het lijkt banaal, maar hoe je als bewoner elke dag wordt aangesproken, bepaalt mee hoe je je voelt. Als het zorgpersoneel praat over 'mevrouw Janssens', 'Martha', 'Marthake' of 'die van Kamer 12', verraadt dat veel over hoe deze vrouw gezien wordt.

Men vergeet vaak dat iemand die nu als 90-jarige in een woon- en zorghuis woont, een rijk gevuld leven en een prachtige carrière achter de rug heeft. Dat 'Marthake' een veelzijdig persoon is met boeiende levensrollen, zoals grootmoeder, vriendin, advocate, zus, buurvrouw, dansliefhebber, moeder, enzovoort. Haar leeftijd of haar huidige woonplaats mag daar geen afbreuk aan doen.

De bewoner centraal, dat is het ideaal. Dat moeten we nastreven, ondanks de weinig evidente omstandigheden in de ouderenzorgsector. Respectvol taalgebruik hoort daarbij en is vereist binnen onze visie en onze waarden. Het heeft een rechtstreekse invloed op de levenskwaliteit en de eigenwaarde van onze bewoners.

Mevrouw Janssens wordt niet opgenomen in ons huis, maar komt er wonen. Ze ligt niet op kamer 12, maar leeft er. Ze is een bewoner, geen patiënt. En ze is niet dement, maar heeft dementie.

Ook in onze huizen zijn we niet foutloos, maar we werken eraan. Vanuit het hoofdkantoor, vanuit de directies van elk Vulpia-huis en vooral onderling onder collega's. We corrigeren elkaar en leren nog dagelijks bij over hoe Martha - pardon, mevrouw Janssens - zich optimaal thuis én uniek kan voelen in ons huis.