Zeynep Berktas werkt als advocate voor Vulpia, maar zet zich sinds enkele maanden ook in als vrijwilliger in ons woon- en zorghuis Arthur in Antwerpen. We bespreken hoe zij deze stap ervaart.
Wat doe je precies als vrijwilliger?
Samen met mijn collega Carmela ga ik elke zondag op bezoek bij bewoners die weinig tot geen bezoek meer krijgen. Mensen die sociaal wat geïsoleerd zijn geraakt en eenzaam zijn geworden. Daarnaast help ik ook het middageten uitdelen. Ik heb nu drie à vier bewoners die ik vast bezoek, net als Carmela.
Waarom doe je dit graag?
Omdat het mij minstens even gelukkig maakt als de bewoner, als het al niet gelukkiger maakt (lacht)! Ik heb eens gelezen dat wanneer je een daad van liefdadigheid doet, niet alleen het serotonine-niveau en immuniteit van de ontvanger omhoog gaat, maar ook dat van de gever en zelfs de toeschouwer van die daad! Wat ik doe is niets groots, maar het creëert eventjes een magisch moment van verbinding.
Waarom ben je ermee begonnen?
Ik heb altijd al vrijwilligerswerk willen doen, maar door praktische omstandigheden kwam dat er weinig van. Nu heb ik me hierop kunnen toeleggen. En meer dan vroeger besef ik nu wat eenzaamheid inhoudt en wat dat doet met een mens. Er zijn voor anderen voelt voor mij als de kern van mens-zijn. Uiteindelijk: wat blijft er van ons over, behalve de liefde die we deelden ?
Wat heb je zelf zoal geleerd?
Die bezoekjes maken me elke keer weer bescheiden. Je ziet het belang van kleine dingen in het leven en je merkt ook hoe belangrijk de ingesteldheid van mensen is: hoe je zelf kijkt naar het leven en naar jezelf, bepaalt veel. Je begint ook na te denken: de mensen die ik bezoek hadden vroeger ook een rijkgevuld leven, met carrières, families en vrienden. En dat is voorbij gegaan. Dat is toch confronterend. De belangrijkste les is dat je het gevoel van dankbaarheid niet mag verliezen.
Hoe zie jij je rol als vrijwilliger zelf?
Goh... voor mij toont een samenleving haar ware beschaving vooral in de manier waarop ze zorg draagt voor haar ouderen. Ik hoop dat het respect voor onze ouderen geherwaardeerd wordt in de toekomst, dat we er in het Westen op een andere manier naar beginnen kijken dan de voorbije decennia het geval was.
Het is belangrijk voor elk mens om gezien te worden. Als vrijwilliger in de ouderenzorg heb je meer tijd en vrijblijvendheid om echte connecties te maken. Het personeel werkt hard maar heeft ook heel wat taken af te vinken. Zij geven vooral fysieke zorg, maar levendige communicatie aangaan vergt vaak meer tijd. Dat echte menselijke kan je vaak pas bewerkstelligen als je niet 'on the clock' bent. Als vrijwilliger kan je meer afgaan op je gevoel.
Hoe zou jij vrijwilligerswerk in één woord omschrijven?
'Heart-to-heart'. Of 'hartverwarmend'. Of 'verbindend'!
Zou je het aanraden aan anderen om zich als vrijwilliger in te zetten?
Absoluut. Dat hoeft niet in de ouderenzorg te zijn, maar het is zo belangrijk om als mens bij te dragen aan de maatschappij. Het creëert hoop en brengt je in een staat van dankbaarheid en liefde. Voor mij creëert het soms magische momenten: iemand die enkele weken geleden nog een wildvreemde was bekijkt je, deelt een glimlach en maakt verbinding met je. Dat is prachtig.
Bedankt voor je tijd en inzet, Zeynep. Geniet ervan!