Gisèle werkt in ons woon- en zorghuis Clos Bizet. Ze is moeder van vijf dochters, grootmoeder van vier kleinkinderen en zorgt ook voor haar familie in Congo. Haar verhaal toont de enorme veerkracht van vrouwen die werk, gezin en mantelzorg combineren. Het is haar verhaal, maar tegelijk heel herkenbaar voor veel vrouwen in gelijkaardige situaties: de zorg stopt nooit.
“Ik ben Congolees van origine. In 1999 ben ik hier aangekomen met mijn familie. Mijn man had een studiebeurs gekregen. We hadden vier kinderen, de oudste was elf, de jongste één, en dan nog een tweeling van 3 jaar. Ik stond vaak op om drie uur ’s nachts om alles klaar te maken voor de week. Uniformen wassen, boodschappen doen, eten klaarmaken, facturen checken. Om vijf uur was alles klaar en vertrok ik naar mijn werk.”
De eerste jaren waren zwaar. Met vier kinderen wist ze toch haar studies tot zorgkundige af te ronden. Haar man wilde niet in Europa blijven en vertrok na zijn studies terug naar Afrika. Gisèle bleef alleen achter.
Op een dag klopte ze aan bij een woonzorgcentrum. “Ik heb meteen gezegd dat mijn papieren nog niet helemaal in orde waren omdat mijn man vertrokken was. De directeur daar heeft me geholpen. Hij gaf me een contract van onbepaalde duur en zorgde dat er in mijn uurrooster rekening werd gehouden met het schooltempo van de kinderen. En tegelijk probeerden we met advocaten onze papieren in orde te krijgen. Drie jaar lang heb ik zo gewerkt. Het was enorm stressvol, dat kan je niet uitleggen.”
Ook op school liep het niet altijd vanzelf. “Een keer was ik te laat om de kinderen op te halen, omdat ik door een noodgeval op het werk pas later kon vertrekken. Een vrouw riep naar mij: ‘Het is altijd hetzelfde met jou.’ Dat was zo gemeen. Je kan je hele leven niet elke dag uitleggen. Maar ja, misschien had die vrouw ook haar eigen verhaal, moest zij ook thuis voor iemand zorgen.”
Naast haar werk en haar gezin zorgt Gisèle ook voor haar uitgebreide familie. “Ik heb een groot gezin hier, maar ook in Afrika. Ik zorg nu ook voor mijn moeder en mijn jongere zus. Dat kost veel geld. Ik kan niet stoppen met werken, ik heb het geld nodig om mensen te helpen die ziek zijn, hier en in Congo.”
Ze zorgt op haar werk voor ouderen, maar die zorg stopt niet aan de voordeur. “Ook nu nog komen mijn kinderen hier elke vrijdag eten. Ik kook nog altijd alsof ze allemaal thuis wonen. Dat weten ze.”
“Ik ben een echte Afrikaanse. We houden niet op met zorgen voor mensen. Zolang we energie hebben, moeten we die geven. We zijn ervan overtuigd dat we het recht niet hebben om aan onszelf te denken. Er zijn altijd duizend dingen te doen. Ik weet niet wanneer het aan mij is. Misschien komt die dag ooit, maar ik heb er nu geen tijd voor.”
Haar verhaal werpt een krachtig licht op een maatschappelijk thema dat vaak onzichtbaar blijft: hoe vrouwen wereldwijd dagelijks werk, gezin en (mantel-)zorg combineren.
“Wie gaat er voor mij zorgen? Mijn kinderen misschien? Thuis willen ze dat ik niet meer de hele tijd van links naar rechts loop. Dus nu loop ik niet meer, ik wandel (lacht).”
---
Gisèle is één van de stemmen in de podcastreeks 'Qui prend soin de nous ? / Wie zorgt er voor ons?' van Rina Govers, Thomas Lavergne, Liesbeth De Ceulaer, Guerric Verougstraete en De Praeters.
Beluister het volledige interview hier, vanaf 37:20.
